MIĘKINIA - PIERWSZE FORUM GMINNE

zdzich

za "moich" czasów woda była czysta Very Happy

a sprzęt nowy

zdzich

mało tego, w sezonie, na obiekcie był ratownik, na poręczach wisiały koła ratunkowe(tylko jedno tonęło) Cool

Teodoreczka

Nareszcie w Głosie Mrozowa znalazło się miejsce na jedno z pierwszych części dzieła Tubylca. Niby brakuje materiału do gazetek, ale jak już coś jest, to na obszerny artykuł już brakuje miejsca,a szkoda aby takie perełki nie ujrzały światła dziennego i nie dotarły do tych mniej skomputeryzowanych. Opisów Tubylca mamy na kolejne kilka lat naszego miesięcznika, oby tylko sponsorów nie zabrakło i autorów innych tekstów.

Przy okazji zapraszam innych Mrozowian do tworzenia naszej gazetki Laughing

Można przesyłać zdjęcia do kącika fotograficznego, sprawdzone przepisy kulinarne, zgłaszać problemy czy ciekawostki, informacje, .... itd, również uwagi do samej gazetki.

Endorfina

Endorfina

tuby_lec

Gość

Nie wiem, komu to przeszkadzało ale pewnie teraz by mi przeszkadzało. Chcę sobie spokojnie spędzić emeryturkę bez krzyków, wrzasku i samochodów zaparkowanych w okolicy.

Endorfina

tuby_lec

tuby_lec

tuby_lec

tuby_lec

Cz. VIIa Mrozów - Wielka Półpętla Zredukowana

Doszliśmy do Mrozowa właściwego, w którym tak naprawdę koncentrowało się życie,
co rokrocznie potwierdzała uroczysta pętla procesji Bożego Ciała
rozpoczynająca się właśnie tu, na kasztanowym rozdrożu.
W tej okolicy rozpoczynało się zarówno życie dzieci poczętych jak i ratowano życie dorosłych.
I tu był początek i koniec ostatniej drogi pątników tego świata.

Chrobrego - ulica, dawniej, oczywiście, zupełnie nie zachęcała do jazdy czymkolwiek,
nawet spacerów, ze względu na jezdnię przypominająca polną drogę.
Za to prezentowała przekrój pierwotnej architektury wsi - od niskiej chałupki, ekskluzywnej willi
i zagród rolnych, po adaptowane na drobne sklepiki domy z przewagą części mieszkalnych.
Czasy powojenne zmiotły te ostatnie wraz z ich właścicielami,
zaś jezdnia doczekała się wałowanej nawierzchni z piaskiem zmieszanym z grubym żwirem dopiero za późnej komuny.

Dziś, przykryta dywanikiem bitumicznym, zupełnie zatraciła swój pierwotny charakter,
chociaż nadal ma ten sam trawiasty chodnik i oddzielony nim rów melioracyjny.
To drugie - niezwykle ważne, bo rowy wschód-zachód były niegdyś istotnym elementem infrastruktury wsi.
Dużo później, dzięki pomysłom racjonalizatorskim nowych mieszkańców,
większość odcinków "zmodernizowano", zaś woda była zmuszona do poszukiwania nowego koryta.
I znalazła - wybrała środek dróg oraz przyległe do nich posesje...

Ulica ciekawa o tyle, że w latach pięćdziesiątych wydała na świat - pod okiem
dawno już przebywającej na miejscu wiecznego spoczynku Pani Heleny - wielu znakomitych synów,
i córek, też, Mrozowa.
Celowo wymieniam w takiej kolejności, gdyż i ja zdążyłem przecisnąć się na ten świat
w ówczesnej izbie porodowej Wink

Ulica niby niepozorna, wtedy bez nazwy, ale długa, ciągnąca się aż na Hetmanówkę.
I tak się dziwnie złożyło, że gromadziła sporo ludzi o niebagatelnym znaczeniu dla wsi.
Lekarz - pomieszkiwał w Ośrodku Zdrowia, stomatolog - dawniej dentysta - też mieszkał przy Chrobrego.
I przewodniczący Rady Narodowej - tak nazywała się wtedy administracja rządowa
i dowodzący Nadleśnictwem Miękinia i znany w okolicy stolarz-stelmach.
Także kierowniczka i przedszkolanka w jednym - Pani Maria, o której już wspominałem.
I wdowa, która mimo sporego gospodarstwa jakoś dawała sobie radę.
I małżeństwo, które po zawierusze wojennej pozostało na swoim,
weteran tej samej wojny, który osiadł na nieswoim, swoje pozostawiając daleko na Wschodzie.
Lekarz tamtego czasu, wspominany jeszcze długo po swoim wyjeździe i weterynarz,
ceniony za wyjątkowy zmysł w ocenie chorób zwierzęcych, w szczególności krów i świń.
W końcu Pan Wacław, o profesji w cichości wzgardzanej, ale bez niego wielu wrocławian
miałoby kłopoty ze ściekami.
Ten przemiły, uczynny i zawsze uśmiechnięty pan mieszkał na samym końcu ulicy,
a mimo że do stacji kolejowej w Miękini miał bliżej (ścieżka wzdłuż torów istniała i była uczęszczana),
codziennie, skoro świt, dreptał "na pociąg do Mrozowa".
Rzadko widywano go z rowerem więc musiał zrywać się na grubo przed czwartą rano;
w dodatku ulice nie były tak rzęsiście oświetlone jak dziś!

Mieszkało przy tej ulicy, a jakże, dwóch moich klasowych kolegów, którzy, jakby tu oględnie napisać...
zapisali się na stałe w historii szkoły lat sześćdziesiątych; choć z nie najlepszej strony Smile

Obaj, zresztą, patrzyli już z góry na upadek ich alma mater.
Może z satysfakcją, może już z nutą nostalgii tak, jak po latach wspomina się wojsko lub nielubianą pracę.
Lub... nielubianą, choć skróconą, bo wtedy 7-klasową szkołę Smile

Ośrodek Zdrowia też przechodził różne koleje.
Fama głosiła, że początkowo był tu klasztor zakonny, póki siostry, drogą machniom nie zamieniły budynków,
przenosząc się bliżej kościoła i - równocześnie - swej głównej siedziby w odziedziczonym pałacu.
Z biegiem lat zmieniało się otoczenie i wnętrze budynku: izbę porodową powierzono szpitalowi w Środzie Śląskiej,
część pomieszczeń na stałe oddano personelowi, potem sprywatyzowano.
Zmieniali się lekarze. Jedni dowcipnie pocieszali, że skoro w poprzednim tygodniu Pan Bóg powołał X-sa,
to w bieżącym nie ma się czym martwić - na największe dolegliwości wystarczy Biseptol.
Inni byli już nowocześni i niezwykle wykształceni, więc - porzucając staromodną skromność,
stawiali się wysoko ponad miejscowych "wsiowych".
Chociaż.. jedno trzeba przyznać - pomocy, nawet w niemocy, nie odmawiali.
Mimo że ludzie, jak dzisiaj, wykłócali się "kto przed kim", to przyjmowali bolejących - do ostatniego pacjenta.
I wcale nie tak rzadko jeszcze po oficjalnych godzinach przyjęć;
mam przy tym podstawy do przypuszczeń, że specjalnej fortuny nie zbijali.
Dziś Ośrodek sprywatyzowany, nowoczesny. Zagościł nawet, ponownie, stomatolog.
Ale... limit przyjęć i określone godziny obowiązują nadzwyczaj ściśle i do specjalisty
czeka się dłużej niż w tamtych, byle jakich, siermiężnych czasach.

Placyk przed budynkiem, wtedy nieogrodzonym, dziś służy jako parking dla pacjentów,
a jeszcze w latach sześćdziesiątych planowano postawić tu.. pomnik!
Bohaterom minionej wojny i bynajmniej nie "ruskim" lecz swojakom.
Wiem to z pierwszej ręki, bom oglądał-był na własne oczy, bez okularów, wstępny projekt.
Zwieziono nawet granitowe kostki. Leżały długo, zbyt długo...
W końcu do budowy nie doszło, a materiał gdzieś się rozpłynął w gomułkowskiej czasoprzestrzeni.
Jednakże o przyczynie zaniechania budowy nikt, nigdy, przynajmniej głośno, nie napomknął.